Opruimen en wegdoen is voor mij tegenwoordig een professionele activiteit, al help ik ook nog steeds vrienden en familie met ‘ontspullen’. Samen met mijn zus was ik haar vliering aan het opruimen en het ging heel lekker want er mocht veel weg. Net als ik heeft ze een ‘spullenallergie’ opgelopen bij het leegruimen van het huis na het overlijden van onze ouders. En net als ik heeft ze met de paplepel ingegoten gekregen dat je zuinig moet zijn en dat je niets zomaar weg moet doen.

Ze pakte een strandstoel. Helemaal nieuw nog, in haar favoriete kleur. Hartstikke leuke stoel. Van mij gekregen, een paar jaar geleden. “Deze mag weg, ik zit er nooit op”, zei ze. Ik was hartstikke trots op haar. Hoe vaak had ik al niet tegen haar gezegd: niemand wil dat jij ongelukkig wordt van een cadeautje dat je van hem of haar hebt gekregen. En nu kon ze, waar de gever (ik) bij stond, gewoon zeggen: die mag weg!

Ik had er geen enkel probleem mee. We hadden allebei lol gehad van de stoel, ik toen ik hem uitzocht en aan haar gaf, en zij toen ze de stoel kreeg. Dat was kennelijk het maximale dat we eruit konden halen. Ik heb de stoel voor haar op Marktplaats gezet en binnen een dag kwam er een opgewekte koper om de stoel op te halen voor zijn balkon. Nu waren er zelfs drie mensen blij.