Vandaag was ik bij de uitvaart van de vader van een vriend. Het was een mooie, eenvoudige ‘dankdienst voor zijn leven’ in de kleine aula van een crematorium in de Haagse duinen. Als niet-kerkelijke/niet-gelovige ben ik altijd benieuwd wat zo’n kerkdienst voor mij zal betekenen.

Op de rouwkaart stond een korte tekst uit het bijbelboek Prediker, ‘De mens gaat naar zijn eeuwig huis’. De middelste zoon, mijn vriend, las een tekst, ook uit Prediker (12: 1-7, mocht je het willen opzoeken). De dominee, geleid door de keuze van de familie voor de teksten uit Prediker, sprak mooie, troostende en ook hoopgevende woorden over de cirkel van het leven. Ze verbond het begin en het onvermijdelijke einde met de daarmee gepaard gaande aftakeling met elkaar en sprak ook over de tijd daar tussenin. De oudste zoon nam ons met grote stappen mee door het veelbewogen en lange leven van zijn vader. Dat begon op een eenvoudige boerderij in Drenthe en eindigde na ruim negentig jaar in een Haags verpleeghuis, waar hij de laatste jaren door had gebracht vanwege ouderdomsdementie.

Zowel de woorden van de dominee als het levensverhaal dat de oudste zoon met ons deelde, ging voornamelijk over mensen. Over hoe zij zich tot elkaar verhouden, van elkaar houden, voor elkaar zorgen, elkaar ontmoeten, (uit het oog) verliezen, weer opzoeken. Helemaal nergens ging het over iets waar wij (ik ook!) ons veel te vaak druk over maken: over spullen. Te veel of te weinig spullen. Niet de goede of juist de beste spullen.

Op de terugweg naar Utrecht overdacht ik dit alles. Waarom maken wij ons druk over spullen? Als je de balans van een leven opmaakt, of zoals hier: een dankdienst voor het leven houdt, is al dat andere oneindig veel belangrijker, en blijkt dat spullen er helemaal niet toe doen. Niet dat ik het nodig had, maar voor mij was vandaag opnieuw een bevestiging van het nut van ‘ontspullen’. De werkelijke zin van ons leven ligt niet in bezit, maar in de relatie met jezelf, met anderen en met de wereld en de natuur om ons heen.