De lente begint vroeg dit jaar. Het leek in januari ook al voorjaar, toen de halve wereld begon met een grote ‘voorjaarsschoonmaak’ van het huis naar aanleiding van Marie Kondo’s serie op Netflix (zie mijn blog van 4 februari 2019). Nu is het buiten ook lente. We aten hier vanmiddag zelfs al een boterham in de tuin. Ongekend en eigenlijk vind ik het verontrustend. Zo vroeg in het jaar al zo warm.

Ik heb nooit aan ‘de voorjaarsschoonmaak’ gedaan, en ook niet aan een aanverwante lente-opruimen-en wegdoen-actie. Dit jaar wel, want we gaan verhuizen, en ik wil niet alles wat in dit huis staat meenemen naar ons nieuwe huis. Dat is wel ongeveer net zo groot, maar heeft veel minder bergruimte. Alles wat nu ongezien en ongebruikt op zolder, achter schotten en in de schuur staat, komt daar vol in het zicht te staan. Kortom, ik ben nu de professional organizer van mijn eigen (samengestelde) gezin en dat valt nog niet mee.

Ik merk dat bij mij de grens van ‘indikken’ is bereikt en het gevoel van ‘nog meer weg moeten doen’ begint me tegen te staan. Maar de gedachte van een nieuw huis met weinig bergruimte en veel dozen staat me nog meer tegen. Dus begin ik opnieuw met schiften en wegdoen. Doordat kringloopwinkels momenteel te maken hebben met een sterk verhoogde aanvoer vanwege de Marie Kondo-hype, zijn ze super-kritisch en nemen ze lang niet alles meer aan. Dat maakt het wegdoen nog lastiger. Goede spullen die hier over zijn gewoonweg storten bij het gemeentelijk afvaldepot vind ik al helemaal niet leuk. Het is helaas niet anders en ik moet maar denken dat het voor mij een ervaring is die mij helpt om mijn klanten nog beter te begrijpen.