Niet alleen mijn ouders overlijden, maar ook die van mijn vriendinnen. Wat betekent dat er met stevige regelmaat huizen ontruimd worden, en soms help ik mee. Gisteren heb ik, samen met mijn zus en twee andere goede vrienden, geholpen bij het ontruimen van een huis dat in mijn jeugd een tweede thuis voor mij is geweest. Ik heb ontelbaar veel dierbare herinneringen aan dat huis en de bewoners ervan, en vond het bijzonder dat ik mocht helpen bij het leegruimen.

Ook deze ouders hadden veel bewaard. Aantekenschriften van hun middelbare school en studies. Vele tientallen jaargangen vaktijdschriften, kranten en opiniebladen. Dozen vol Ollie B. Bommel krantenknipsels, keurig gerangschikt per jaar in aparte enveloppen. Schoolschriftjes van hun beide dochters. Enzovoorts. Alles lag, keurig netjes, op zolder. Te wachten op… ja op wat eigenlijk?

Sommige dingen waren makkelijk voor mijn vriendin, en mochten meteen bij het oud papier. Bij andere zaken lag het lastiger en haar stapel ‘mee naar huis’ werd almaar hoger. Ik probeerde haar te helpen met loslaten door haar te vragen waar ze mee bezig wil zijn. Door zich in haar eigen huis te omringen met spullen uit haar verleden en dat van haar ouders, zal ze er dagelijks fysiek mee geconfronteerd worden. Als dat is wat ze wil, of denkt nodig te hebben om te rouwen, dan is dat goed (zolang ze thuis niet verdrinkt in de spullen uiteraard). Het gaat er vooral om een bewuste keuze te maken, en te voelen dat er in het ‘nu’ ook veel dierbaars is, zoals de vrienden met wie je al die herinneringen deelt. Waardoor het proces van samen opruimen bovendien ook heel waardevol wordt.